48 چێا که وتی مۆلدئے نِزۆریای چارتگ. چه اِد و رَند، سجّهێن نَسل و پَدرێچ منا بَهتاورَ زاننت.
گڑا لیاها گوَشت: ”من سکّ گَل آن. جنێنان منی نام کرتگ ’گَلاتون‘.“ پمێشکا چُکّئے نامی آشِر کرت.
آ بزّگانی دْوایان گۆشَ داریت و چه آیانی پریاتان نادلگۆشَ نبیت.
هما که مارا مئے کَمشَرَپیان یاتی کرت، مِهری اَبدمان اِنت.
هرچُنت که هُداوند مَزَنشان اِنت، بله بێکِبران په رهمَ چاریت و گُروناکان چه دورا پجّاهَ کاریت.
بادشاهئے نام نمیران بات، تان رۆچَ دْرپشیت نام و تئواری بمانات. سجّهێن کئوم چه آییا برکت بگراتنت و آییا مبارک بگوَشاتنت.
پرێشتگ، مَریمئے کِرّا آتک و گوَشتی: ”گَل و شادان بئے که هُدائے نێکێن واهگئے ساهگا ائے و هُداوند گۆن تئو گۆن اِنت.“
گۆن بُرزێن تئوارے گوَشتی: ”تئو جنێنانی نیاما بَهتاور ائے! بَهتاور اِنت هما چُکّ که تئیی لاپا اِنت.
بَهتاور ائے تئو که باوَرِت کرتگ، چێا که هُداوندئے هما هبر که گۆن تئو گوَشگ بوتگاَنت، سَرجمَ بنت.“
چێا که آ پاکنامێن زۆرمندا په من مزنێن کار کرتگ.
همے وهدا که ایسّا اے هبران کنگا اَت چه مردمانی نیاما یکّ جنێنێا گْوانک جت: ”بَهتاور هما مات اِنت که چه آییئے لاپا تئو پێدا بوتگئے و ترا شیری مێچێنتگ.“