42 گۆن بُرزێن تئوارے گوَشتی: ”تئو جنێنانی نیاما بَهتاور ائے! بَهتاور اِنت هما چُکّ که تئیی لاپا اِنت.
زمینئے سجّهێن کئوم تئیی پُشپَدئے سئوَبا برکتَ گرنت، چێا که تئو منی هبر زُرتگ.‘“
په راستی اَبدمانێن برکت بَکشاتگ و وتی بگلا گَل و شادانِت کرتگ.
تئو آدمیانی نیاما زێباترێن ائے و چه تئیی لُنٹان لال و گئوهرَ گواریت، پمێشکا هُدایا ترا اَبدمانێن برکتے داتگ.
پرێشتگ، مَریمئے کِرّا آتک و گوَشتی: ”گَل و شادان بئے که هُدائے نێکێن واهگئے ساهگا ائے و هُداوند گۆن تئو گۆن اِنت.“
اَنچُش که مَریمئے تئوار اِلیزابِتئے گۆشان کپت، آییئے لاپا، چُکّا سِرّ بست و اِلیزابِت چه پاکێن روها پُرّ بوت.
من کئے آن که منی هُداوندئے مات منی گِندگا بیئیت؟
چێا که وتی مۆلدئے نِزۆریای چارتگ. چه اِد و رَند، سجّهێن نَسل و پَدرێچ منا بَهتاورَ زاننت.
”مبارک بات، هما بادشاها که په هُداوندئے ناما کئیت! سُهل و آسودگی مان آسمانا و شان و شئوکت بُرزێن اَرشا.“
بُنپیرُک همایانیگ اَنت و مَسیه هم که سجّهێنانی هُدا اِنت، جِسمی هسابا چه همایانی نَسل و پَدرێچا اِنت. آییا مُدام ستا و سنا بات. اَنچُش بات. آمین.