29 چه اے هبرئے اِشکنگا، مَریم باز پرێشان بوت و دلا گوَشتی: ”بارێن، اے ڈئولێن هال و هئوال کنگئے مانا چے اِنت؟!“
گڑا آ وتمانوت هبر کنگا لگّتنت: ”واجه پمێشکا چُشَ گوَشیت که ما نان گۆن وت نئیاورتگ.“
گۆن پرێشتگئے گِندگا، زَکَریا بَه مَنت و آییئے جسم و جانا تُرسے کپت.
پرێشتگ، مَریمئے کِرّا آتک و گوَشتی: ”گَل و شادان بئے که هُدائے نێکێن واهگئے ساهگا ائے و هُداوند گۆن تئو گۆن اِنت.“
هرکَسا که اے هال اِشکت وتی دل و هئیالا چُش گوَشتی: ”بارێن، اے چُکّ چۆنێن مردمے بیت؟“ چێا که هُداوندئے دست گۆن آییا گۆن اَت.
بله مَریما اے سجّهێن هبر، وتی دلا داشتنت و اِشانی سرا باز پِگر و هئیالیَ کرت.
ایسّا گۆن آیان پدا ناسِرَها شت و آیانی سجّهێن هبری گپت و مَنِّتنت. آییئے ماتا اے سجّهێن هبر، وتی دلا داشتنت.
پِتْرُس هئیران اَت که بارێن اے اِلهامئے مانا و مکسد چے اِنت؟ همے وهدا، کُرنیلیوسئے راه داتگێن مردمان شَمونئے لۆگ شۆهاز کرتگاَت و آتکگ و لۆگئے دروازگئے دپا رَستگاَتنت.
کُرنیلیوسا گۆن تُرسے پرێشتگئے نێمگا چمّ سکّ داتنت و گوَشتی: ”جی واجه! چے گوَشئے؟“ پرێشتگا پَسّئو دات: ”تئیی دْوا و هئیرات یاتمانێن سئوگاتے که هُدائے بارگاها رَستگ.