13 بله پرێشتگا گۆن آییا گوَشت: ”او زَکَریا! متُرس. تئیی دْوا مَنّگ بوت، تئیی جَن اِلیزابِت مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و باید اِنت تئو آییئے ناما یَهیا بکنئے.
منی اَهد و پئیمان گۆن تئیی جندا و چه تئو رند گۆن تئیی پُشپَدا اِش اِنت و باید اِنت شما برجاهی بدارێت: شمئے هر مردێن باید اِنت بُرُّک و سُنّت کنگ ببیت.
هُدایا گوَشت: ”اِنّه، تئیی جَن سارَه چُکّے کاریت و تئو باید اِنت چُکّئے ناما اِساک بکنئے. من وتی اَهد و پئیمانا گۆن اِساکا برجاهَ داران و چه آییا رند، اے په آییئے نَسل و پَدرێچا اَبدمانێن اَهد و پئیمانے بیت.
چُشێن کارے هست که په هُداوندا گران ببیت؟ گیشّتگێن وهدا، دێمی سالا تئیی کِرّا پِرَ ترّان و سارَها مردێنچُکّے بیت.“
اِساکئے لۆگی سَنٹ و بےائولاد اَت و پمێشکا اِساکا په وتی لۆگیا چه هُداوندا دْوا لۆٹت. هُداوندا آییئے دْوا گۆش داشت و اِساکئے لۆگی رِبِکّائے لاپ پُرّ بوت.
سَنٹ و بےائولادێن جنێنا وشدل و چُکّانی ماتَ کنت و آییئے لۆگا آباد. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.
تئیی شُگرا گِران که تئو منا پَسّئو دات، تئو منی رَکّێنۆک ائے.
پدا مردا منا گوَشت: ”متُرس، دانیال! هما ائولی رۆچا که تئو وتی دل په سرپد بئیگ و وتی هُدائے درگاها بێکِبر بئیگا داتگ، تئیی دْوا گۆش دارگ بوتگ و من تئیی هبرانی سئوبا آتکگان.
آ، مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما ایسّا بکن، چێا که آ وتی کئوما چه آیانی گناهانَ رَکّێنیت.“
بله ایسّایا هما دمانا گۆن آیان گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“
پرێشتگا گۆن جنێنان گوَشت: ”متُرسێت! منَ زانان شما ایسّائے شۆهازا اێت که سَلیب کَشّگ بوتگ.
وَرنایا گوَشت: ”متُرسێت، شما ایسّا ناسِریئے شۆهازا اێت که سَلیب کَشّگ بوتگ. آ زندگ بوتگ، جاهی جتگ و اِدا نهاِنت. بچارێت، اے هما جاگه اِنت که اِدا آییئے جۆن اێر اَت.
آ، په تئو شادهی و وشّیَ کاریت و چه آییئے بوتنا بازێنے هم شادانَ بیت،
پرێشتگا گوَشت: ”او مَریم! متُرس، چێا که هُدائے مِهر و رهمت تئیی همراه اِنت.
هشتمی رۆچا، وهدے نُنُّکئے سُنّت کنگئے وهد آتک، آییئے نامِش ایسّا پِر بست، هما نام که ماتئے لاپا کپگا پێسر، پرێشتگا پِر کرتگاَت.
گوَشتی: ’کُرنیلیوس! تئیی دْوا و هئیرات یاتمانێن سئوگاتے که هُدائے بارگاها یات کنگَ بیت.