8 اَنچُش، گۆن اے سجّهێن سرگوَستانی زانگا، هما مردم که وتی وابانی تها زندگ اَنت، وتی جسم و جانا پلیت و گندگَ کننت، اِهتیارا نمَنّنت و آسمانی زۆرمندان سُبکّ و بےاِزتَّ کننت.
بله هُدا زانت، هما رۆچا که شما آ درچکئے بَرا ورێت، شمئے چمّ پچَ بنت، شما هُدائے پئیما بێت و نێک و بدا زانێت.“
کُپر مکن. وتی مهلوکئے سرۆکا نالت مکن.
وهدے پِرَ ترّیت و گندیت که آ جاگه رُپتگ و ساپ و سَلّه اِنت،
مردم شمارا گرنت و کَنیسَهانَ برنت و هاکم و هکومتانی دێما پێشَ کننت. آ وهدا، په وتی دێمپانیا پرێشان مبێت که چے بگوَشێت،
بله هما مُلکئے مردمان چه آییا نپْرتَ کرت. آییئے رئوگا رَند، کاسِد و کُلئوِش راه دات که ’ما نلۆٹێن اے مرد، مئے سرا بادشاهی بکنت.‘
پولُسا پَسّئو دات و گوَشت: ”او براتان! من نزانتگ که اے، هُدائے نامێنتگێن مسترێن دینی پێشوا اِنت. چێا که نبشته اِنت ’وتی کئومئے پێشوایا بَد و رَد مگوَشێت.‘“
بله هما که وتی هممُلکیئے سرا زۆراکی کنگا اَت، موسّایی یکّ نێمگے تێلانک دات و گوَشتی: ’ترا کئیا مئے سرا هاکم و کازی کرتگ؟
بله مئے پت و پیرُک، په موسّائے مَنّگا رزا نهاتنت. چه آییا پُشتِش کرت و نمَنِّت و دلِش په مِسرا بست.
پمێشکا هرکَس که اے سۆجا نزوریت، آ اِنسانێئے ناپرمانیا کنگا نهاِنت، هُدائے ناپرمانیا کنگا اِنت، هما هُدا که شمارا وتی پاکێن روها دنت.
په سْیَهکاران، په لئواتکاران، په گُلامانی تاجِران، په درۆگبند و درۆگێن سئوگند ورۆکان و په اے دگه هما مردمان جۆڑ کنگ بوتگ که راستێن تالیمئے هلاپ اَنت.
هرکَسا اِزّت بدئیێت و په باوَرمندان هاسێن مِهرے دلا بدارێت، وتی زِندا په هُداتُرسی بگوازێنێت و بادشاها شرپ بدئیێت.