آ کَسا که منی هُکم گۆن اَنت و اِشانی سرا کارَ کنت، هما کَس منا دۆستَ داریت. آ که منا دۆستَ داریت، منی پت هم آییا دۆستَ داریت و من هم آییا دۆستَ داران و وتا په آییا زاهرَ کنان.“
تانکه، هما پئیما که گناها چه مَرکئے راها بادشاهی کرت، رهمت هم چه پاکی و پَلگاریا بادشاهی بکنت و چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے راها مارا دێم په نمیرانێن زِندا ببارت.
نون پاکی و پلگاریئے تاج په من اێر اِنت، هما تاج که هُداوند، بزان آدلێن دادرس وتی آیگئے رۆچا منا دنتی، تهنا منا نه، هما سجّهێن مردمان هم دنتی که آییئے زاهر بئیَگئے لۆٹۆک بوتگاَنت.
هُدائے رۆچئے اِنتزار و ودارا هم ببێت و جُهد بکنێت که آ رۆچ زوتتر برسیت، هما رۆچ که آسمانَ سُچیت و آپَ بیت و اِستار و ماه و رۆچ و هرچے که آسمانا هست آسا کپنت و آپَ بنت.
ما هما مِهر زانتگ و آییئے سرا باور کرتگ که هُدایا مارا داتگ. هُدا مِهر اِنت و هرکَس که وتی زِندا په مِهر بگوازێنیت، هُدائے اَرواه و جَبینا مانیت و هُدا آییئے دلا.