کۆر گِندگ و مئیم کنگا اَنت، لَنگ تَرّگ و راه رئوگا اَنت، گَرّی پاک و پَلگار بئیگا اَنت، کَرّ اِشکنگا اَنت، مُردگ زندگ بئیگا اَنت و بَزّگ و نێزگاران وشّێن مِستاگ سر بئیگا اِنت.
ایسّایا پدا گۆن مردمان هبر کرت، گوَشتی: ”جهانئے رُژن و نور من آن. کَسے که منی رَندگیریا کنت، آییئے راه هچبر تهارَ نبیت و آ زِندئے رُژناییئے واهندَ بیت.“
گۆن تَهر تَهرێن بدیان هما مردمان ردَ دنت که گاری و گمراهیئے راهِش زرتگ. اے مردم گار و گُمسارَ بنت، چێا که اِشان راستی دۆست نداشتگ و نزُرتگ که بِرَکّنت.