28 گڑا آ بینا بوتگێن مردِش زاه دات و گوَشتِش: ”تئو وت آییئے مُرید ائے، ما موسّائے مُرید اێن.
رهگوَزان دژمان دئیان، وتی سر چَنڈێنت و
بَهتاور اێت شما که په منیگی مردم شمارا دُژمانَ دئینت و آزارَ رسێننت، شمئے پُشتا درۆگَ بندنت و بدَ گوَشنت.
موسّایا شمارا شَریَت نداتگ؟ اَنگت چه شما هچکَس شَریَتا دارگا نهاِنت. پرچا منا کُشگَ لۆٹێت؟“
گوَشتِش: ”تئو وت سرا تان پادان گناهئے چُکّ ائے و مارا تالیمَ دئیئے؟“ گڑا آ مردِش گَلّێنت.
بله اگن تئو وتا یَهودیے زانئے و شَریَتئے سرا تئوکلَ کنئے، اگن گۆن هُدایا وتی نزّیکّیئے سرا پَهرَ بندئے،
بِلّ تُرے بےاِزّت کنگ بوت، بله اَنگت هم هچکَسی بےاِزّت نکرت. تنتنا وهدے سکّی سگّگا اَت، کَسّارا پادتراپی ندات. آییا هُدائے سرا تئوکل کرت که تچکێن اِنساپ و دادرَسیَ کنت.