49 ایسّایا گوَشت: ”منا جِنّ پِر نێست. من وتی پتا باز اِزَّتَ دئیان، بله شما منا بےاِزّتَ کنێت.
وهدے ایسّایا اے هبر اِشکت، گوَشتی: ”اے نادْراهی آییا نکُشیت، په هُدائے شان و شئوکتا نشانیے بیت، تانکه چه اِشیا هُدائے چُکّئے شان و شئوکت زاهر ببیت.“
او پت! وتی نامئے شان و شئوکتا زاهر کن.“ پدا تئوارے چه آسمانا آتک که گوَشتی: ”من وتی نامئے شان و شئوکت زاهر کرتگ و اَنگت هم زاهریَ کنان.“
هرچے که شما منی نامئے سرا لۆٹێت، آ واهگا سَرجمَ کنان، تانکه چُکّ پتئے شان و شئوکتا زاهر بکنت.
آ کار که تئو منا داتگاَت که سَرجمی بکنان، من سَرجم کرت و اے ڈئولا په جهانا تئیی شان و شئوکتُن زاهر کرت.
مردمان گوَشت: ”ترا جِنّے پِر اِنت، کئے ترا کُشیت؟“
منی دێم دئیۆک گۆن من گۆن اِنت، آییا منا تهنا و اێوَک نکرتگ، چێا که من مُدام هما کارانَ کنان که آییا گَل و شادانَ کننت.“
کاسِد، گَل و شادهی کنان، چه دیوانئے دێما در کپتنت، چێا که آیان اے لاهکی رَستگاَت په ایسّائے ناما بےاِزّتی بگندنت.
بِلّ تُرے بےاِزّت کنگ بوت، بله اَنگت هم هچکَسی بےاِزّت نکرت. تنتنا وهدے سکّی سگّگا اَت، کَسّارا پادتراپی ندات. آییا هُدائے سرا تئوکل کرت که تچکێن اِنساپ و دادرَسیَ کنت.