43 چێا منی هبران سَرپدَ نبێت؟ چێا که شمارا منی هبرانی گۆش دارگئے توان نێست.
چێا که اے کئوم سِنگدل بوتگ، گۆشِش گران اَنت، آیان وتی چمّ بستگاَنت چۆ مبیت آیانی چمّ بگندنت، آیانی گۆش بِشکننت، آیانی دل بزاننت و سرپد ببنت و منی نێمگا پِر بترَّنت که من آیان دْراه بکنان.
باور کنێت، یکّ وهدے کئیت و اے وهد انّون بُنگێج بوتگ که مُردگ هُدائے چُکّئے تئوارا اِشکننت و هرکَس که بِشکنت پدا زندگَ بیت.
من وتی پتئے نامئے سرا آتکگان و شما منا نمَنّێت، بله اگن کَسے وتی جندئے ناما بیئیت، آییا مَنّێت.
اے هبرانی اِشکنگا رند آییئے بازێن مُریدێا گوَشت: ”اے گرانێن هبرے، اِشیا کئے مَنِّتَ کنت؟“
هرکَس که هُدائے واهگان سَرجم کنگ بلۆٹیت، زانت که منی تالیم هُدائیگ اَنت یا من چه وت هبرَ کنان.
آیان نزانت که پتئے بارئوا هبر کنگا اِنت.
آیان گوَشت: ”ما اِبراهێمئے ائولاد اێن و هچبر کَسێئے گُلام نبوتگێن. گڑا تئو چۆنَ گوَشئے که ’شما آزاتَ بێت‘؟“
آیان دَرّاێنت: ”مئے پت اِبراهێم اِنت.“ ایسّایا گوَشت: ”اگن شما اِبراهێمئے چُکّ بوتێنێت، شما هما کار کرتگاَتنت که اِبراهێما کرتگ.
او سَرکش و مانمئیاتکێن مردمان! شمئے دل و گۆش سُنّت کنگ نبوتگاَنت. وتی پت و پیرێنانی ڈئولا، شما هم مُدام هُدائے پاکێن روهئے هِلاپا اۆشتێت.
کَسّ سرپدَ نبیت، هچکَس هُدائے شۆهازا نهاِنت.