23 ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”شما چه اے جَهلی جهانا اێت و من چه بُرزی جهانا. شما چه اے دنیایا اێت و من چه اے دنیایا نهآن.
مردمانی کار هر چے که بیت، بله من چه تئیی لُنٹانی گالا وتا چه زالِمانی راها دور داشتگ.
گال اِنسان بوت و مئے نیاما جاگهی کرت. ما آییئے شان و شئوکت دیست، هما شان و شئوکت که پتئے یکّێن چُکّئیگ اِنت، هما چُکّ که چه رهمت و راستیا سَررێچ اِنت.
من تئیی هبر اِشانا سر کرت. اَنچُش که من دنیایی مردمے نهآن، اے هم دنیایی مردم نهاَنت، پمێشکا دنیا چه اِشان نَپرتَ کنت.
هما ڈئولا که من دنیایی مردمے نهآن، اے هم نهاَنت.
هچکَس آسمانا بُرزاد نشُتگ، اَبێد چه هما کَسا که چه آسمانا اێر آتکگ، بزان انسانئے چُکّا.
آ کَس که چه بُرزا کئیت، چه سجّهێنان مستر اِنت و آ که چه اے هاکیێن دنیایا اِنت، زمینی مردمے و دنیایی چیزّانی بارئوا هبرَ کنت. بله آ که چه آسمانا کئیت چه سجّهێنان مستر اِنت.
او زِنهکاران! نزانێت که دنیائے دۆستی، هُدائے دُژمنی اِنت؟ هرکَس که دنیائے دۆستیئے رندا اِنت، وتا هُدائے دژمنَ جۆڑێنیت.