22 یَهودی وتمانوتا گوَشگا لگّتنت: ”بلکێن وتا کُشگَ لۆٹیت که گوَشگا اِنت: ’آ جاها که منَ رئوان شما آتکَ نکنێت.‘“
آسودگێن مردمانی ریشکند و پُرکِبرانی کلاگ مارا په سرجمیا رستگ.
زانا، من انسانے نهآن، کرمے آن؟ مردمانی دێما سُبکّ آن و کئومئے چمّا بےاِزّت.
درۆگبندێن لُنٹش چُپّ باتنت، که گۆن کِبر و اێر جنَگ پهرێزکارانی هلاپا په گُروناکی هبرَ کننت.
وهدے اورشَلیمئے شهرئے یَهودیان وتی لهتێن دینی پێشوا و لاوی کَبیلهئے مردم یَهیائے کِرّا رئوان دات که جُست بگرنت: ”تئو کئے ائے؟“ آییا اِنکار نکرت، تچک و په راستی گواهی دات و گوَشتی: ”من مَسیه نهآن.“
بازێنێا گوَشت: ”آییا جِنّے پِر، گنۆکے، چێا آییئے هبران گۆشَ دارێت؟“
مردمان گوَشت: ”ترا جِنّے پِر اِنت، کئے ترا کُشیت؟“
گڑا یَهودیان گۆن یکدگرا گوَشت: ”کجا رئوت که ما آییا در گێتکَ نکنێن؟ بارێن مئے هما مردمانی کِرّا رئوت که یونانیانی نیاما شِنگ و شانگ اَنت و اۆدا یونانیان هم تالیمَ دنت؟
یَهودیان آییئے پَسّئوا دَرّاێنت: ”ما نگوَشت که تئو سامِریے ائے و ترا جِنّے پِر اِنت؟“
یَهودیان گۆن آییا گوَشت: ”نون ما پکّا زانێن که ترا جِنّے پِر. اِبراهێم و سجّهێن نبی مُرتنت، بله تئو گوَشئے: ’هرکَس که منی هبرا بزوریت، هچبرَ نمریت.‘