ڈَل و ڈۆکێن زمینئے رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبرانَ اِشکننت و په گَل و وشّیَ مَنّنت، بله هُدائے هبر، آیانی دلا ریشّگ و وَنڈالَ نجننت، تان کَمُّکے وهدا رَند، آیانی باور کمَّ بیت و آزمائِش و چَکّاسئے وهدا پُشتا کِنزنت و چه راها ٹَگلنت.
یکّ شپے ایسّائے کِرّا آتک و گۆن آییا گوَشتی: ”او استاد! ما زانێن که تئو استادے ائے و چه هُدائے نێمگا آتکگئے، چێا که تان هُدا گۆن کَسێا گۆن مبیت، آ اے ڈئولێن مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێش داشتَ نکنت که تئو پێش دارگا ائے.“