11 ائییدئے رۆچان، یَهودی آییئے شۆهازا اَتنت و جُست و پُرسِشَ کرت که آ کجا اِنت؟
وهدے اورشَلیمئے شهرئے یَهودیان وتی لهتێن دینی پێشوا و لاوی کَبیلهئے مردم یَهیائے کِرّا رئوان دات که جُست بگرنت: ”تئو کئے ائے؟“ آییا اِنکار نکرت، تچک و په راستی گواهی دات و گوَشتی: ”من مَسیه نهآن.“
آ ایسّایا پَٹّگا اَتنت، مزنێن پرستشگاها اۆشتاتگاَتنت و یکدگرا جُست کنگا اَتنت: ”شما چے گوَشێت؟ بارێن، اے ائییدا نئیئیت؟“
رَندا، ایسّایا جَلیلا تَرّ و تابَ کرت. یَهودی آییئے کۆشئے رَندا اَتنت، پمێشکا نلۆٹتی یَهودیَها بمانیت.
بله چه یَهودیانی تُرسا، کَسّا مردمانی دێما آییئے بارئوا هچَّ نگوَشت.
یَهودیان په هئیرانی گوَشت: ”اے مردا نئوانتگ، اینچک زانتکاری چه کجا آورتگی؟“
گوَشتِش: ”آ مرد کجا اِنت؟“ گوَشتی: ”منَ نزانان.“