66 چه اِد و رَند، بازێن مُریدێا ایسّا یله دات و نون آییئے همراه نبوتنت.
اَنچُش که وَرنایا اے هبر اِشکت، باز گَمیگ و پرێشان بوت و شت، چێا که آ سێر و هَزگارێن مردے اَت.
ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”آ کَس که نَنگار کنگئے وهدا پُشتا چاریت، هُدائے بادشاهیئے هِزمتکاریئے لاهک نهاِنت.“
ایسّا و آییئے مُریدِش هم لۆٹتگاَتنت.
اے هبرانی اِشکنگا رند آییئے بازێن مُریدێا گوَشت: ”اے گرانێن هبرے، اِشیا کئے مَنِّتَ کنت؟“
بله چه شما لهتێنا ایمان نێست.“ چێا که آ مردم که ایمانِش نێستاَت، ایسّایا چه بنداتا پَجّاه آورتنت و زانتی که کئے منا دْرۆهیت و دژمنانی دستا دنت.
ایسّائے براتان گۆن آییا گوَشت: ”اے جاها یله کن و یَهودیَها برئو تانکه تئیی مُرید هما کاران بگندنت که تئو کنئے.
رَندا، ایسّایا گۆن هما یَهودیان گوَشت که آییئے سرا ایمانِش آورتگاَت: ”اگن منی هبرانی سرا بۆشتێت، په دل منی مُرید اێت.
تئو زانئے که آسیائے دَمگئے سجّهێن مردمان منا یله داتگ، پیگێلوس و هِرموگێنِس هم آ رُمبا گۆن اَنت.
چێا که دێماسا وتی دُنیادۆستیئے سئوَبا منا یله کرتگ و تِسالونیکیئے شهرا شتگ. کْریسْکیس گَلاتیَها شتگ و تیتوس دَلماتیَها.
آ چه ما در آتکنت، بله چۆناها چه ما نهاتنت، اگن چه ما بوتێننت، گۆن ما منتنت. بله آیانی رئوگا شَرّ پێش داشت چه آیان یکّے هم چه ما نهاَت.