64 بله چه شما لهتێنا ایمان نێست.“ چێا که آ مردم که ایمانِش نێستاَت، ایسّایا چه بنداتا پَجّاه آورتنت و زانتی که کئے منا دْرۆهیت و دژمنانی دستا دنت.
سَرمچارێن شَمون و یَهودا اِسْکَریوتی، هما که رندا ایسّایی دْرۆهگی و دژمنانی دستا دئیگی اَت.
بله شما باوَرَ نکنێت چێا که منی پَس نهاێت.
ایسّایا زانت گۆن من چے بئیگی اِنت، دێما شت و جُستی کرت: ”شما کئیی شۆهازا اێت؟“
شمارا جاهَ کاران و زانان که هُدائے مِهر شمئے دلا نێستاِنت.
بله هما ڈئولا که گوَشتُن، شما منا دیستگ و اَنگت باورَ نکنێت.
اے هبرانی اِشکنگا رند آییئے بازێن مُریدێا گوَشت: ”اے گرانێن هبرے، اِشیا کئے مَنِّتَ کنت؟“
وهدے ایسّایا دیست که مُرید اے هبرئے سرا نُرنڈَگا اَنت، گوَشتی: ”شمارا اے هبرَ تئورێنیت؟
چه اِد و رَند، بازێن مُریدێا ایسّا یله دات و نون آییئے همراه نبوتنت.
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”شما چه اے جَهلی جهانا اێت و من چه بُرزی جهانا. شما چه اے دنیایا اێت و من چه اے دنیایا نهآن.
شما آییا نزانێت، بله من آییا زانان. اگن من بگوَشتێن که آییا نزانان، شمئے ڈئولا درۆگبند بوتگاَتان، بله من آییا زانان و آییئے هبرا زوران.
اے هبر چه دێریگێن زمانگان زانگ بوتگ.‘
هُدایا آ چه پێشا زانتنت و چه پێسرا اَنچُشی گیشّێنتنت که آییئے چُکّئے داب و دْرۆشما ببنت، تان آ چُکّ بازێن براتانی ائولی ببیت.
بله پدا هم هُدائے سرا باورمند مُهرَ اۆشتنت، لۆگێئے مُهکمێن بنیادئے پئیما. هُدایا وتی باورمندانی سرا اے هبر نَکش کرتگ و مُهر جتگاَنت: ”هُداوند وتی مردمان پجّاهَ کاریت“ و ”هرکَس که هُداوندئے ناما گیپت، باید اِنت وتا چه بدکاریا دور بداریت.“