من مَسیهئے همراهیا سَلیب کشّگ بوتان. نون اے مردم که زندگ اِنت، اے من نهآن، مَسیه اِنت که منی تها زندگ اِنت. اے جسمی زندگی که منا هستاِنت، منا هُدائے چُکّئے سرا باور کنگئے سئوَبا هستاِنت که هماییا منا دۆست داشتگ و وتی جندی په من نَدر کرتگ.
چێا که شما مارا چۆن وشّآتک کرت، مردم وت اے کسّها کننت، و اے گپّا هم کننت که شما چۆن بُتپرستی یله دات و دێم په هُدایا آتکێت که نمیران و راستێن هُدائے پرستش و هِزمتا بکنێت و