52 نون یَهودیان په جێڑه و دَپجاک وتمانوتا گوَشت: ”اے مرد چۆن وتی جسم و جانا دنت که ما بوَرێنی؟“
وهدے اورشَلیمئے شهرئے یَهودیان وتی لهتێن دینی پێشوا و لاوی کَبیلهئے مردم یَهیائے کِرّا رئوان دات که جُست بگرنت: ”تئو کئے ائے؟“ آییا اِنکار نکرت، تچک و په راستی گواهی دات و گوَشتی: ”من مَسیه نهآن.“
اے هبرانی سرا پدا یَهودیانی نیاما ناتِپاکی کپت.
نیکودیموسا گوَشت: ”چۆن بوتَ کنت که رُستگێن مردمے پدا چه ماتا پێدا ببیت؟ بوتَ کنت که آ، ماتئے لاپا برئوت و پدا پێدا ببیت؟“
نیکودیموسا گوَشت: ”اے چۆن بوتَ کنت؟“
جنێنا گوَشت: ”او واجه! ترا په آپئے کَشّگا ڈۆل نێست و اے چات جُهل اِنت، چه کجا زِنداپَ کارئے؟
گڑا یَهودیان آییئے سرا ایراد گرگ و نُرُنڈگ بِندات کرت، چێا که آییا گوَشتگاَت: ”من هما نان آن که چه آسمانا اێر آتکگ.“
اے هبرانی اِشکنگا رند آییئے بازێن مُریدێا گوَشت: ”اے گرانێن هبرے، اِشیا کئے مَنِّتَ کنت؟“
لهتێن پَریسیا گوَشت: ”اے مرد چه هُدائے نێمگا نئیاتکگ، پرچا که شَبَّتئے رَهبندئے سرا کارَ نکنت.“ دگه لهتێنا گوَشت: ”گُنهکارێن مردمے چۆن اے ڈئولێن مۆجزه پێش داشتَ کنت؟“ آیان گۆن یکدگرا تِپاک نکرت.
وهدے آیان پولُسئے اے هبر اِشکت که هُدا مُردگان پدا زندگَ کنت، لهتێنا آییئے سرا مَلنڈ و مسکرا کرت، بله دگه لهتێنا گوَشت: ”اے بارئوا دگه برے مارا گێشتر سرپد کن.“