20 بله ایسّایا گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“
په آیان که منی رندا کپتگاَنت وتی نئیزَها چست کن و آیانی راها بند. منی اَرواها بگوَش: ”تئیی رَکّێنۆک من آن!“
وَرنایا گوَشت: ”متُرسێت، شما ایسّا ناسِریئے شۆهازا اێت که سَلیب کَشّگ بوتگ. آ زندگ بوتگ، جاهی جتگ و اِدا نهاِنت. بچارێت، اے هما جاگه اِنت که اِدا آییئے جۆن اێر اَت.
چێا که سجّهێنان گۆن آییئے گِندگا باز تُرست. بله ایسّایا هما دمانا گۆن آیان گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“
وهدے کِساس پنچ تان شَش کیلومیتر هۆلیگ جنانا دێما شتنت، ایسّااِش دیست که آپئے سرا گام جنان، دێم په بۆجیگا پێداک اِنت. تُرسِتِش.
انچۆ که مُریدان لۆٹت آییا بۆجیگا سوار بکننت، بۆجیگ مِنزلا سر بوت.