43 من وتی پتئے نامئے سرا آتکگان و شما منا نمَنّێت، بله اگن کَسے وتی جندئے ناما بیئیت، آییا مَنّێت.
چێا که درۆگێن مَسیه و درۆگێن نبی جاهَ جننت و مزنێن نشانی و اَجِکّایی پێشَ دارنت. وتی سجّهێن زۆرا جننت که گچێن کرتگێنان هم گُمراه بکننت.
چێا که بازێنے منی ناما کئیت و گوَشیت: ’من هما مَسیه آن‘ و بازێنێا گُمراهَ کنت.
ایسّایا گوَشت: ”من وَه شمارا گوَشتگ، بله شما باوَرَ نکنێت. آ کاران که من چه پتئے نێمگا کنگا آن، وت په من گواهیَ دئینت.
او پت! وتی نامئے شان و شئوکتا زاهر کن.“ پدا تئوارے چه آسمانا آتک که گوَشتی: ”من وتی نامئے شان و شئوکت زاهر کرتگ و اَنگت هم زاهریَ کنان.“
چێا که هُدایا جهانئے مردم همینچُک دۆست داشتنت که وتی یکّ و یکدانگێن چُکّی نَدر کرت تانکه هرکَس که هُدائے چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، گار و زیان مبیت و تان اَبد زندگ بمانیت.
شمارا جاهَ کاران و زانان که هُدائے مِهر شمئے دلا نێستاِنت.
من په وتی جندئے واهگانی سَرجم کنگا چه آسمانا اێر نئیاتکگان، آتکگان که وتی دێم دئیۆکئے واهگان سَرجم بکنان.
اَچه، تئو هما مِسری نهائے که نۆکی شۆرشی کرتگاَت و چار هزار یاگیێن مردمی گۆن وت گیابانا برتگاَت.“