41 من مردمانی داتگێن ستا و اِزّتا نزوران.
چێا که آیان انسانئے داتگێن اِزَّت و سَتا چه هُدائے داتگێن اِزَّت و سَتایا دۆستتر اَت.
من مردمانی گواهیا نَمنّان، په شمئے رَکّێنگا اے هبرانَ گوَشان.
بله شما نلۆٹێت منی کِرّا بیاێت و شمارا اے زِند برسیت.
شمارا جاهَ کاران و زانان که هُدائے مِهر شمئے دلا نێستاِنت.
شما چه یکدگرا مزنی و اِزَّتَ زورێت، بله آ اِزَّت که چه هُدائے نێمگا کئیت، آییئے شۆهازا نهاێت. گڑا چۆن ایمان آورتَ کنێت؟
ایسّایا زانت که مردم منا په زۆر برَگ و بادشاه کنگَ لۆٹنت، پمێشکا پدا چه مردمان دور بوت و تهنا کۆها شت.
هرکَس که چه وت هبرَ کنت، په وتی مزنیئے پێش دارگا هبرَ کنت. بله آ کَس که وتی دێم دئیۆکئے شان و شئوکتئے لۆٹۆکَ بیت، تچکێن مردمے و آییئے هچّ چیزّ ناراست نهاِنت.
من په وت شان و شئوکتَ نلۆٹان، دگرے هست که منا شان و شئوکتَ دنت و وت دادرسیَ کنت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”اگن من وتی جندا شان و شئوکت بدئیان، اے شانا اَرزشے نێست. اے منی پت اِنت که منا شان و شئوکتَ دنت، هما که شما آییا وتی هُدا گوَشێت.
چه مردمان تئوسیپئے لۆٹۆک هم نبوتگێن، نه چه شما و نه چه دگران، بِلّ تُرے مَسیهئے کاسدیئے ناما ما وتی اِهتیار پێش داشت کُرتگاَت.
شما په همے سکّیانی سگّگا گچێن کنگ بوتگێت، پرچا که مَسیها هم په شمئیگی سکّی سگّت و نمونه و مِسالے بوت که شما آییئے رَندگیریا بکنێت.
آ وهدا که هُداێن پتا ایسّا شان و شرپ دات. پرشئوکتێن تئوارے په ایسّایا آتک و گوَشتی: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت، من چه اِشیا باز وشّ و رزا آن.“