رَندا کمّے دێمترا شت، دێم په چێر کپت و دْوا کنانا گوَشتی: ”او منی پت! اگن بوتَ کنت، چه من اے سکّیانی جام و پیالها بٹَگلێن، بله آ ڈئولا نه که منَ لۆٹان، هما ڈئولا که تئو لۆٹئے.“
باوَرَ نکنئے که من پتئے دل و درونا آن و پت منی دل و درونا؟ اے هبران که گۆن شما گوَشان منی نهاَنت، هما پتئیگ اَنت که منی دل و درونا اِنت. هما اِنت که اے کارانَ کنت.
پمێشکا ایسّایا گوَشت: ”وهدے شما انسانئے چُکّ چه زمینا چست کرت، گڑا زانێت که من هما آن و وتسرا کارے نکنان. هما ڈئولا که پتا سۆج داتگ، هما ڈئولا هبرَ کنان.
پمێشکا، ما چه پاکشۆدیئے راها مُرتگ و گۆن آییا کَبر کنگ بوتگێن، تان هما پئیما که مَسیه چه پِتئے شان و شئوکتا چه مُردگان زِندگ کنگ بوت، همے ڈئولا ما هم نۆکێن زِندئے تها گام بجنێن.
اگن هماییئے روه شمئے دلا اِنت که ایسّا مَسیهی چه مَرکا رَند جاه جناێنت، گڑا آ که مَسیهی چه مُردگان جاه جناێنت، شمئے زئوال بئیۆکێن جِسم و جانا هم چه وتی هما روها زِندَ بَکشیت که شمئے دلا نِشتگ.
اگن مارا باور اِنت که ایسّا مرت و پدا زندگ بوت، گڑا مارا اے هم باور اِنت که ایسائے هما باوَرمند که مرکئے وابا وپتگاَنت، هُدا آیان ایسّائے همراهیا پدا کاریت.
من آییئے چُکّان وباے دئیان و کُشان، گڑا سجّهێن کِلیسا زاننت که من هما آن که دل و هئیالانی هالان درَ گێجیت و من شما هرکَسا آییئے کارانی هسابا مُزَّ دئیان.