5 آ، سامِرَها شهرێا رَست که نامی سوهار اَت و هما ڈگارئے نزّیکّا اَت که آکوبا وتی چُکّ ایسُّپارا داتگاَت.
اے ڈگار که اۆدا آییا وتی گِدان مِکّ کرت، چه هَمۆرئے چُکّان په سد ٹُکّر نُگرها بهایی زرت. هَمۆر، شِکێمئے پت اَت.
نون من ترا چه تئیی براتان گێشترَ دئیان. هما کۆهستگا ترا دئیان که من وتی زَهم و تیرکَمانئے سرا چه اَموریان گپتگ.“
بله چه وت پێسر، لهتێن کاسِدی راه دات. آ شتنت و سامِریانی یکّ مێتگێا رَستنت تانکه چه آییئے آیگا پێسر، په آییا تئیاری بکننت.
زانا، تئو چه مئے پیرُک آکوبا مستر ائے، هما که اے چاتی مارا داتگ و آییئے جندا و چُکّان و مال و دَلوَتان چه اے چاتا آپ وارتگ؟“
چه آ شهرئے سامِریان بازێنێا پمێشکا ایسّائے سرا ایمان آورت که آ جنێنا گواهی داتگ و گوَشتگاَت: ”هر چیزّے که من کرتگ، آییا منا گوَشتنت.“
آکوبئے چات همۆدا اَت. ایسّا سپرا بوتگاَت و دَمی برتگاَت. همے چاتئے کِرّا نِشت. نێمرۆچئے وهد اَت.
آییئے مُرید وراکئے گِرگا شهرا شتگاَتنت.