46 ایسّا پدا جَلیلئے مێتگ کانایا شت، همۆدا که آپی شراب کرتگاَتنت. شاهی مَنسَبدارے هستاَت که بچکّی کَپَرناهومئے شهرا نادْراه اَت.
سکّی و سۆریانی رۆچا منا بلۆٹ، من ترا نجاتَ دئیان و تئو منا شان و شئوکتَ دئیئے.“
هُدایا که آیانی کُشگ بِندات کرت، نون آییئے شۆهازا در کپتنت. دێم په هُدایا پِر تَرّتنت و په سِتک و دل هُدائے شۆهازا بوتنت.
کَنهانی جنێنے که همۆدئے مردمے اَت آتک و کوکّاری کرت: ”او هُداوند، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات. پلیتێن روهے منی جنکّا سکّ آزارَ دنت.“
ناسِرَهئے شهری یله دات و کَپَرناهومئے شهرا جَهمنند بوت. کَپَرناهوم، جَلیلئے مَزَنگوَرمئے کِرّا، زِبولون و نَپْتالیئے کَبیلهانی سرڈگارا اِنت.
ایسّا اَنگت گۆن آیان هبر کنگا اَت که پرستشگاهئے یکّ مسترے آتک و آییئے پادان کپت و گوَشتی: ”منی جنکّ همے انّون مُرتگ، بله بیا وتی دستا آییئے سرا پِر مُش، آ پدا زندگَ بیت.“
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”من دلجم آن شما اے بَتَلا په منَ کارێت که ’اگن تئو داکترے ائے گڑا پێسرا وتا دْراه بکن. هما مۆجزه که ما اِشکتگ تئو کَپَرناهوما کرتگاَنت، آیان اِدا وتی شهر و هَنکێنا هم پێش بدار.‘“
اۆدا، یکّ رومی پئوجی اَپسرێا، هِزمتکارے هستاَت که آییا باز دۆست اَت. آ هِزمتکار، سکّ نادْراه و مَرکیگ اَت.
چێا که آییئے یکّێن جنکّ، که اُمری دوازده سالئے کِساسا اَت، مَرکیگ اَت. وهدے ایسّا آییئے لۆگئے نێمگا رئوگا اَت، مردم چَکّا کپان و تێلانک دئیان آییئے گوَرا مُچّ بوتنت.
رَندا ایسّا گۆن وتی مات و برات و مُریدان کَپَرناهومئے شهرا شت. لهتێن رۆچا همۆدا داشتِش.
شَمونپِتْرُس و توما که آییئے دومی نام دیدیموس اَت و نَتْناییل که چه جَلیلئے مێتگ کانایا اَت و زِبْدیئے چُکّ و دگه دو مُرید یکجاه اَتنت.