40 گڑا سامِری ایسّائے کِرّا آتکنت و دَزبندیاِش کرت که مئے کِرّا بدار. ایسّایا تان دو رۆچا همۆدا داشت و
گڑا مَردا گۆن آکوبا گوَشت: ”بِلّ نون منَ رئوان که بامگواه اِنت.“ بله آکوبا گوَشت: ”تانکه منا برکَتَ ندئیئے، ترا رئوگا نئیلان.“
مَرتایا مَریم نامێن گهارے هستاَت که په هُداوندێن ایسّائے هبرانی گۆش دارگا آییئے پادانی دێما نِشت.
آیان دَزبندی کرت: ”شپا گۆن ما بجَلّ چێا که رۆچ شتگ و شپ آیگی اِنت.“ گڑا، ایسّا هم شت تان گۆن آیان بمانیت.
هما مردا که ایسّایا آییئے جِنّ در کرتگاَتنت، گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آییا گۆن وت ببارت. بله ایسّایا آ مرد پِر تَرّێنت و گوَشتی:
چه آ شهرئے سامِریان بازێنێا پمێشکا ایسّائے سرا ایمان آورت که آ جنێنا گواهی داتگ و گوَشتگاَت: ”هر چیزّے که من کرتگ، آییا منا گوَشتنت.“
بازێنێا آییئے هبر گۆش داشتنت و ایمانِش آورت.
دو رۆچا رَند، ایسّا چه اۆدا در کپت و جَلیلا شت.
لیدیَها گۆن وتی لۆگئے سجّهێن مردمان پاکشۆدی کرت. پاکشۆدیا رَند، آییا دَزبندی کرت و گوَشت: ”اگن شما منا هُداوندێن ایسّائے هَکّێن مَنّۆگرے زانێت، گڑا بیاێت منی لۆگا بدارێت.“ لیدیَها گۆن وتی بازێن گوَشگا مارا مَنّێنت.
پمێشکا آ شهرئے مردمان باز گَل و شادهی کرت.
بچار، من دروازگئے دپا اۆشتاتگان و ٹُکّگا آن. اگن کَسے منی تئوارا اِشکنت و دروازگا پچَ کنت، من تها کایان. من گۆن آییا و آ گۆن من وراکَ وارت.