37 اِدا اے هبر راست اِنت که یکّے کِشیت و دگرے رۆنَ کنت.
چێا که منا چه تئو تُرستگ، تئو تْرندێن مردے ائے و هما که تئو اێر نکرتگاَنت، هما چیزّانی پئیردا جنئے و وتیگَ کنئے و نکِشتگێنَ رُنئے.‘
من شمارا راستێنَ گوَشان، هرکَس که منی سرا ایمانَ کاریت، هرچے که منَ کنان آ هم کرتَ کنت. مسترێن کار هم کرتَ کنت، چێا که من پتئے کِرّا رئوان و
رُنۆک وتی مُزّا گیپت و په اَبدمانێن زِندا بَر و سَمرے مُچَّ کنت تانکه کِشۆک و رُنۆک هۆریگا گَل و شادان ببنت.
من شمارا رئوان دات که هما بَر و سَمرانی واهند ببێت که شما په آیان هچّ زهمتے هم نکَشّتگ. دگران زهمت کَشّتگ و شما چه آیانی کارا نَپ و سوتّ گپتگ.“