30 گڑا مردم چه شهرا در کپت و دێم په ایسّایا آتکنت.
اے ڈئولا، آ که ائولی اَنت، آهِریَ بنت و هما که آهِری اَنت، ائولیَ بنت.“
”مردے هست، من هرچے کرتگ، آییا منا گوَشتنت. بیاێت بچارێتی، بارێن مَسیه نهاِنت؟“
اے نیاما مُریدان گۆن ایسّایا دَزبندی کرت و گوَشت: ”او استاد! چیزّے بوَر.“
چه آ شهرئے سامِریان بازێنێا پمێشکا ایسّائے سرا ایمان آورت که آ جنێنا گواهی داتگ و گوَشتگاَت: ”هر چیزّے که من کرتگ، آییا منا گوَشتنت.“
من هما دمانا په تئیی لۆٹگا وتی کاسِد راه داتنت، تئیی مِنَّت سر و چمّان که تئو آتکئے. نون ما سجّهێن هُدائے دیوانا هۆر نِشتگ و وداریگ اێن تان هُداوندئے آ سجّهێن هبران بِشکنێن که ترا په مئے گوَشگا هُکمی داتگ.“
وهدے پولُس و بارنابا چه کَنیسَها در آیگ و رئوگا اَتنت، مردمان چه آیان لۆٹت که دێمی شَبَّتئے رۆچا پدا همے سرهالانی سرا گێشتر هبر بکننت.
پمێشکا من شمارا سهیگ و سرپدَ کنان که چه هُدائے نێمگا رَکّێنگئے اے جار درکئومانی کِرّا برگَ بیت، آ گۆشَ دارنت.“
نون، شَریَت آتک که ناپرمانی گێشتر ببیت، بله جاهے که گناه گێش بوت، رهمت هم سررێچتر بوت،