25 جنێنا گوَشت: ”منَ زانان که مَسیهَ کئیت و هر وهدے که آ کئیت، مارا هر چیزّا سرپدَ کنت.“
ایسُّپِ آکوب که مَریمئے مرد اَت. چه مَریما ایسّا پێدا بوت که مَسیه زانگَ بیت.
نون که مردم مُچّ اَتنت، پیلاتوسا چه آیان جُست کرت: ”شما چے لۆٹێت؟ من کئیا آزات بکنان؟ باراباسا، یا ایسّایا که مَسیه هم گوَشنتی؟“
پیلاتوسا چه آیان جُست کرت: ”گڑا گۆن ایسّایا که مَسیه هم گوَشنتی، چے بکنان؟“ آیان په همتئواری پَسّئو دات و گوَشت: ”سَلیبی کَشّ!“
آ اِش اِنت که داوودئے شهر بئیتلَهِما مرۆچی په شما رَکّێنۆکے پێدا بوتگ که آ، هُداوندێن مَسیه اِنت.
نَتْناییلا گوَشت: ”او استاد! تئو هُدائے چُکّ ائے، تئو اِسراییلئے بادشاه ائے.“
”مردے هست، من هرچے کرتگ، آییا منا گوَشتنت. بیاێت بچارێتی، بارێن مَسیه نهاِنت؟“
چه آ شهرئے سامِریان بازێنێا پمێشکا ایسّائے سرا ایمان آورت که آ جنێنا گواهی داتگ و گوَشتگاَت: ”هر چیزّے که من کرتگ، آییا منا گوَشتنت.“
گۆن آ جنێنا گوَشتِش: ”نون ما اێوکا تئیی هبرانی سئوَبا باوَر کنگا نهاێن، ما وت هم اے مردئے هبر اِشکتگاَنت و دلجم اێن که اے په راستی جهانئے رَکّێنۆک اِنت.“