13 ایسّایا پَسّئو تَرّێنت: ”هرکَس که اے آپا بوارت، پدا تُنّیگَ بیت،
گْوانکی جت: ’اِبراهێم، او منی پت! ترا منی سرا بَزّگ بات، ایلازَرا منی کِرّا دێم بدئے که وتی لَنکُکا آپا بجنت و منی نُکّا ترّ بکنت که من آسا سُچگا آن.‘
زانا، تئو چه مئے پیرُک آکوبا مستر ائے، هما که اے چاتی مارا داتگ و آییئے جندا و چُکّان و مال و دَلوَتان چه اے چاتا آپ وارتگ؟“
بله هرکَس که منی داتگێن آپا بوارت، هچبر تُنّیگَ نبیت. چێا که آ آپا که منَ دئیان، اگن کَسے بوارتی، چه آییئے درونا آپئے چَمّگے بُجیت که اَبدمانێن زِندَ بکشیت.“
بله په اے زئوال بئیۆکێن وراکا جُهد مکنێت، په هما وراکا جُهد بکنێت که اَبدمانێن زِندَ بَکشیت، په هما وراکا که انسانئے چُکّ شمارا دنتی. چێا که هُداێن پتا آییئے سرا وتی رَزامندیئے مُهر جتگ.“
شمئے پت و پیرُکان گیابانا مَنّ وارت، بله اَنگت مُرتنت.