1 وهدے ایسّایا زانت که پَریسیان اِشکتگ که من چه یَهیایا گێشتر مُرید در گێجَگا آن و آیان پاکشۆدی دئیگا آن،
تئو، او منی چُکّ! بُرزێن اَرشئے هُدائے نبی زانگَ بئے، چێا که تئو چه هُداوندئے آیگا پێسر، آییئے راه و کِشکا تچک و تئیارَ کنئے.
اگن کَسێا چه شما جُست کرت ’چیا اِشیا بۆجگا اێت،‘ بگوَشێت: ’واجها پکار اِنت.‘“
مریدان پَسّئو دات: ”واجها پَکار اِنت.“
آ اِش اِنت که داوودئے شهر بئیتلَهِما مرۆچی په شما رَکّێنۆکے پێدا بوتگ که آ، هُداوندێن مَسیه اِنت.
وهدے هُداوندێن ایسّایا آ جنۆزام دیست، آییئے سرا سکّ بَزّگی بوت و گوَشتی: ”مگرێو.“
په جُست کنگا هُداوندێن ایسّائے کِرّا دێم دات که ”بارێن، تئو هما ائے که آیگی اَت، یا ما په دگرێا رَهچار ببێن؟“
اے چیزّان و رَند، ایسّا گۆن وتی مُریدان یَهودیَهئے مێتگ و کلّگان شت و گۆن آیان همۆدا داشتی و پاکشۆدیایَ دات.
گڑا یَهیائے مُرید یَهیائے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: ”او استاد! هما مرد که اُردُنئے کئورئے آ دستا گۆن تئو گۆن اَت و تئو آییئے بارئوا گواهی دات، بچار، آ پاکشۆدی دئیگا اِنت و سجّهێن مردم هماییئے کِرّا رئوگا اَنت.“
شما زانێت که هُدایا په بنی اِسراییلیان وتی کُلئو راه دات و چه ایسّا مَسیهئے راها، که سجّهێنانی هُداوند اِنت، سُهل و اێمِنیئے مِستاگ دات.
او منی براتان! شما که مئے مَزَنشانێن هُداوند ایسّا مَسیهئے باوَرمند اێت، مردمانی نیاما پَرک و پێر کرتَ نکنێت.
آییئے کباه و رانئے سرا نامے نبشته اِنت: ”بادشاهانی بادشاه و هُداوندانی هُداوند.“