32 هر چیزّے که دیستگ و اِشکتگی، آیانی بارئوا گواهیَ دنت، بله کسّ آییئے گواهیا نمَنّیت.
چێا که هرکَس بلۆٹیت، آییا رسیت. هرکَس شۆهاز بکنت، درَ گێجیت. هرکَس دروازگا بٹُکّیت، په آییا پَچَ بیت.
آ وتی مهلوکئے نیاما آتک و مهلوکا آ نمَنِّت.
چه اِد و رند شمارا گُلام و بندهَ نگوَشان، چێا که گُلامَ نزانت واجه چے کنت. من شمارا وتی دۆست گوَشتگ چێا که هرچے که من چه پتا اِشکتگ، شمارا گوَشتگُن.
پیلاتوسا گوَشت: ”اَچه، تئو بادشاهے ائے؟“ ایسّایا گوَشت: ”تئو وت منا بادشاهے گوَشگا ائے. من پێدا بوتگ و دنیایا آتکگان که په راستیا گواهی بدئیان. هرکَسا که راستی دۆستَ بیت، منی هبران گۆشَ داریت.“
ترا راستێنَ گوَشان، ما هما چیزّانی هبرا کنێن که آیانی بارئوا زانێن و هما چیزّ که ما دیستگاَنت، همایانی شاهدیا دئیێن. بله شما مئے شاهدیا نمَنّێت.
گڑا یَهیائے مُرید یَهیائے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: ”او استاد! هما مرد که اُردُنئے کئورئے آ دستا گۆن تئو گۆن اَت و تئو آییئے بارئوا گواهی دات، بچار، آ پاکشۆدی دئیگا اِنت و سجّهێن مردم هماییئے کِرّا رئوگا اَنت.“
هرکَسا که مَنِّتگ، گواهیای داتگ که هُدا راستی اِنت.
چێا که پت چُکّا دۆستَ داریت و هرچے که وتَ کنت، چُکّا هم سۆجَ دنت. چُکّا دگه مسترێن کار هم سۆجَ دنت تانکه شما هئیران و هبَکّه ببێت.
منا بازێن هبرے هست که شمئے بارئوا بگوَشان و شمارا مئیاربار بکنان، بله منی دێم دئیۆک هما راستێن اِنت و من هر چیزّے که چه آییا اِشکتگ، گۆن جهانا گوَشانِش.“