21 بله آ که راستیئے راها زوریت، دێم په رُژناییا کئیت تانکه زاهر ببیت که آییئے کار هُدایی بوتگاَنت.
تئیی هبر په منی پادان چراگے و په منی راها رُژنے.
تئیی هُکمانی بارئوا منی دل بێمئیار بات تانکه شرمندگ مبان.
وهدے ایسّایا نَتْناییل دیست که آ دێم په من پێداک اِنت، گوَشتی: ”اے تچکێن بنی اِسراییلیے و اِشیئے دلا هچّ پئیمێن رِپک و هنر مان نێست.“
چێا که آ مردم که سِلّێن کارانی راها زوریت، چه رُژناییا نپرتَ کنت و وتا چه رُژنا دورَ داریت که آییئے کار و کِرد زاهر مبنت.
شما پاکێن کتابان پَٹّ و پۆلَ کنێت و وانێت، چێا که شمئے هئیالا اِشانی تها شمارا اَبدمانێن زِندَ رسیت. همے پاکێن کتاب منی بارئوا گواهیَ دئینت،
هرکَس که هُدائے واهگان سَرجم کنگ بلۆٹیت، زانت که منی تالیم هُدائیگ اَنت یا من چه وت هبرَ کنان.
هما مردم که وتی جندئے گُنهکارێن سَرشتئے رِدا کِشیت، چه گُنهکارێن تَب و سَرِشتا تباهیَ رُنیت. بله هما که پاکێن روهئے رِدا کِشیت، پاکێن روهئے برکتا اَبدمانێن زندَ رُنیت.
چه پهرێزکاریئے هما بر و سمرا پُرّ ببێت که چه ایسّا مَسیهئے برکتا کئیت، په هُدائے شان و شئوکت و ستایا.
چێا که اے هُدا اِنت که شمئے دلانی تها کار کنگا اِنت که شمئے ارادهان و شمئے کاران په وتی نێکێن مکسدا سَرجم بکنت.
نون که شما گۆن راستیئے رَندگیریا وتا پاک و پَلگار کرتگ و گۆن یکدگرا پهدِلێن مِهرئے واهند بوتگێت، گڑا په دل و سِتک گۆن یکدومیا مِهر بکنێت.
اگن بگوَشێن گۆن آییا همدل و همراه اێن و پدا هم تهاریا گام جنَگا اێن، گڑا درۆگَ بندێن و راستیئے سرا کار نکنگا اێن.
او دُردانگ! بدیئے رَندگیریا مکن، نێکیئے رَندگیریا بکن. هرکَس که نێکیَ کنت چه هُدائے نێمگا اِنت، بله آ که بدیَ کنت هُدایی ندیستگ.
من تئیی کارانَ زانان که تئو نه سردمِهر ائے و نه گَرمجۆش. دْرێگتا تئو یا سارت بوتێنئے یا گرم.