9 وهدے هُشکیا رستنت، چه بۆجیگا اێر آتکنت. رۆکێن اِشکرِش دیست و اِشکرانی سرا ماهیگ اێر اَت. نگن هم هستاَت.
نون شئیتانا آ یله دات و شت. پرێشتگ آتکنت و ایسّائے هِزمتِش کرت.
اگن اِشان گۆن شدیگێن لاپا رُکست بکنان، راها تُسنت و کپنت، چێا که لهتێن چه دورێن جاگهان آتکگ.“
هِزمتکار و سپاهیگان آسے رۆک کرتگاَت، چێا که شپ سارت اَت. آسئے کِرّا اۆشتاتگاَتنت و وتا تاپگا اَتنت. پِتْرُس هم آیانی کِرّا اۆشتاتگاَت و وتا تاپگا اَت.
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”چه همے ماهیگان کَمُّکے بیارێت که انّون شما گپتگاَنت.“
گڑا ایسّا آتک، نگنی زرت و آیانا داتی، همے ڈئولا ماهیگی هم بهر کرتنت.
آ دگه مُرید بۆجیگا سوار، هُشکیئے نێمگا آتکنت و چه ماهیگا پُرّێن دامِش کَشّان کرت، چێا که چه هُشکیا سَد گاما دورتر نهاتنت.
ایسّایا نگن زرتنت، هُدائے شُگری گپت و نِشتگێن مردمانی سرا بهری کرتنت، ماهیگ هم اَنچُش. هرکَسا همینچُک که لۆٹت، داتی.
”بچکّے همِدا اِنت که پنچ جئوێن نگن و دو ماهیگی گۆن، بله په اینچُک مردما چے بنت؟“