16 دومی رَندا گوَشتی: ”او شَمون، یوهَنّائے چُکّ! بارێن، منا دۆستَ دارئے؟“ پِتْرُسا گوَشت: ”جی هئو، او هُداوند! تئو زانئے که تئو منا دۆست ائے.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منی پَسانی دلگۆشا بدار.“
بزانێت که هُداوند، هُدا اِنت، هماییا مارا اَڈّ کرتگ و ما هماییئیگ اێن، ما آییئے کئوم، آییئے چَراگاهئے رمگ اێن.
که هما مئے هُدا اِنت و ما، آییئے چَراگاهئے مردم، هماییئے دستئے رمگ اێن. دْرێگتا شما مرۆچی آییئے تئوار بِشکتێن:
’او یَهودائے شهر بئیتلَهِم! تئو یَهودائے هاکمانی نیاما کَسترێن نهائے، چێا که چه تئو یکّ هاکمێن سردارے پێدا بیت که آ منی کئوم بنی اِسراییلئے شپانکیا کنت.‘“
آ وهدا سجّهێن کئومانی مردم آرگ و آییئے دێما مُچّ کنگَ بنت و آ، آیان اَنچُشَ گیشّێنیت و دو بهرَ کنت که شپانک وتی بُزان چه مێشان جِتا کنت.
پِتْرُسا سئوگند وارت و دومی رَندا نمَنِّت و گوَشتی: ”من اے مردا نزانان.“
هئو! انسانئے چُکّ په گُنهکار و گارێنانی شۆهاز و رَکّێنگا آتکگ.“
دَروازگپانێن مۆلدا گۆن پِتْرُسا گوَشت: ”زانا، تئو چه اے مردئے مُریدان نهائے؟“ آییا گوَشت: ”نه، نهآن!“
شَمونپِتْرُس همۆدا اۆشتاتگاَت و وتا تاپگا اَت. جُستِش کرت: ”زانا، تئو چه آییئے مُریدان یکّے نهائے؟“ آییا نمَنّت و گوَشتی: ”نه، نهآن.“
سئیمی برا گوَشتی: ”او شَمون، یوهَنّائے چُکّ! بارێن، منا دۆستَ دارئے؟“ ایسّایا که سئیمی برا جُست کرت که منا دۆستَ دارئے، پِتْرُس گمیگ بوت. گوَشتی: ”او هُداوند! تئو هر چیزَّ زانئے، تئو زانئے که من ترا دۆستَ داران.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منی پَسان بچارێن.
شما وتی جند و وتی رمگئے سجّهێن باوَرمندانی هئیالداریا بکنێت که پاکێن روها شمارا آیانی نِگهپان کرتگ. هُدائے کِلیسائے شپانکی و نِگهپانیا بکنێت، هما کِلیسا که هُداوندێن ایسّایا گۆن وتی هۆنا په بها گپتگ.
مێشانی پئیما گار و سرگردان اتێت، بله نون هماییئے کِرّا پِر ترّتگێت که شمئے اَرواهانی شپانک و سَمبالۆک اِنت.
هُدائے رمگئے شپانکی و چارگا بکنێت که شمئے سپرده کنگ بوتگ. اے کارا په نادلکَشّی مکنێت، په دل و سِتک بکنێتی هما ڈئولا که هُدا لۆٹیت. گۆن هُبّ و هُدۆناکی بکنێتی، په وتی جندئے نپ و سوتّا مکنێتی.
چێا که تَهتئے نیاما اۆشتاتگێن گوَرانڈ، اِشانی شپانکَ بیت و اِشان زِنداپئے چَمّگانی راها پێشَ داریت و هُدا چه اِشانی چمّان هر اَرسا پَهکَ کنت.“