12 ایسّایا گوَشت: ”بیاێت ناشتا کنێت!“ چه مُریدان یکّێا هم جُریَت نکرت که چه ایسّایا جُست بگیپت: ”تئو کئے ائے؟“ آیان زانت که اے هُداوند اِنت.
هچکَسا آییئے هبرانی پَسّئو دات نکرت و چه آ رۆچا و رند، کَسێا هم چه آییا جُست کنگئے دل و جُریت نێستاَت.
بله مرید آییئے اے هبرا سرپد نبوتنت و چه آییا جُست کنگِش هم تُرست.
بله مرید آییئے اے هبرا سرپد نبوتنت، چێا که په آیان رَمز و رازے اَت. چه ایسّایا جُست کنگِش هم تُرست.
ایسّایا زانت که اے بارئوا آ چه من جُست کنگَ لۆٹنت. گڑا گوَشتی: ”شما منی همے هبرئے بارئوا گۆن یکدومیا جُست و پُرسا اێت که من شمارا گوَشت کمّێن وهدێا رَند شما منا نگندێت، بله پدا کَمُّکے رَندترا منا گندێت؟
شَمونپِتْرُس بۆجیگا شت و دامی دێم په هُشکیا کَشّت. دام چه ماهیگا پُرّ اَت، یکّ سَد و پنجاه و سئے مزنێن ماهیگی مان اَت، بله ماهیگان دام ندِرتگاَت.
ناشتها رند، ایسّایا گۆن شَمونپِتْرُسا گوَشت: ”او شَمون، یوهَنّائے چُکّ! اینچُک که اے منا دۆستَ دارنت، تئو منا گێشتر دۆستَ دارئے؟“ پِتْرُسا گوَشت: ”جی هئو، او هُداوند! تئو زانئے که من ترا دۆستَ داران.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منی گوَرگان بچارێن.“
همے وهدا ایسّائے مُرید پدا آتکنت. وهدے دیستِش که ایسّا گۆن جنێنێا هبرا اِنت، هئیران بوتنت. بله کَسّا جُست نکرت که چه اِشیا چے لۆٹئے یا پرچا گۆن اِشیا هبرا ائے.
بله په سجّهێن مردمان نه، په هما شاهدان که آییا وت چه پێشا گچێن کرتگاَتنت، بزان په ما که ایسّائے جاه جنَگا رَند، گۆن آییا هۆر وارت و نۆشت.