20 اے هبرئے گوَشگا رَند، وتی دست و پَهناتی آیانا پێش داشتنت. وهدے مُریدان هُداوند دیست، سکّ گَل بوتنت.
گڑا جنێن په تُرس و هم گۆن وشّی چه کبرئے سرا تچان بوت و شتنت تان اے هالا مریدان سر بکننت.
شمارا راستێنَ گوَشان، شما اَرسَ رێچێت و پُرسیگَ بێت، بله جهان گَلَ بیت. شما گمیگَ بێت، بله شمئے اے گَم شادمانیے تها بدلَ بیت.
شما هم نون همے ڈئولا گمیگ اێت، بله من شمارا پدا گندان و آ وهدی شما گَلَ بێت و شمئے وشّیا هچکَس پَچ گپتَ نکنت.
بله چه پئوجیان یکّێا، نئیزَهے ایسّائے کَش و پهناتا جت و هما دمانا چه آییئے جۆنا هۆن و آپ در آتک.
آ دگه مُریدان گوَشت: ”ما هُداوند دیستگ.“ بله آییا گوَشت: ”من تانکه آییئے دستانی سرا مێهانی ٹَپّان مگِندان، تانکه وتی لَنکُکا مێهانی ٹَپّان و وتی دستا آییئے کَش و پَهناتئے ٹپّئے سرا اێر مکنان، باوَرَ نکنان.“
نون گۆن تومایا گوَشتی: ”وتی لَنکُکا اِدا بیار، منی دستان بچار، وتی دستا منی کَش و پَهناتئے ٹپّئے سرا اێر کن و چه اِد و رند شکّ مکن، باور کن.“
هما که چه اَزلا هستاَت، هما که ما اِشکتگ، گۆن وتی چمّان دیستگ، هما که ما چارتگ و دست پِر کرتگ، آ زِندمانئے گال اِنت.