2 آ په مئیدان، شَمونپِتْرُس و ایسّائے هما دومی مُریدئے کِرّا آتک که ایسّایا باز دۆست اَت. گوَشتی: ”هُداوندِش چه کَبرا برتگ، بله نزانێن کجا اێرِش کرتگ.“
چه مُریدان یکّے، هما که ایسّایا باز دۆست اَت، ایسّائے کِرّا نِشتگاَت.
وهدے ایسّایا وتی مات دیست که هما دۆستێن مُریدئے کِرّا اۆشتاتگ، گۆن ماتا گوَشتی: ”او بانُک! اے تئیی چُکّ اِنت.“
آیان گوَشت: ”او بانُک! تئو چێا گرێوگا ائے؟“ پَسّئوی دات: ”منی هُداوندِش برتگ و نزانان کجا اێرِش کرتگ.“
ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”او بانُک! چێا گرێوگا ائے؟ کئیی پدا گردئے؟“ مَریَما هئیال کرت بلکێن باگپان اِنت. گوَشتی: ”او واجه! اگن تئو برتگ، منا بگوَش کجا اێرِت کرتگ که من برئوان و آییا دست بگران.“
چێا که تان آ وهدی پاکێن کتابئے اے هبرا سَرپد نبوتگاَتنت که په ایسّایا اَلّمی اِنت که چه مُردگان جاه بجنت.
پِتْرُسا چپّ و چاگرد چارِت و دیستی که هما مُرید که ایسّایا باز دۆست اِنت چه پُشتا پێداک اِنت، هما که شامئے وهدا ایسّائے نزّیکترا کِنزتگاَت و چه آییا جُستی کرتگاَت: ”او هُداوند! کئے ترا دْرۆهیت و دژمنانی دستا دنت؟“
اے هما مُرید اِنت که اے چیزّی نبشته کرتگاَنت و اِشانی راستی و پکّاییئے شاهدیا دنت. ما زانێن که اِشیئے شاهدی راست اِنت.
گڑا هما مُرید که ایسّایا باز دۆست اَت، آییا گۆن پِتْرُسا گوَشت: ”اے هُداوند اِنت!“ شَمونپِتْرُس جاندر اَت. وهدے اے هبری اِشکت، وتی کباهی گوَرا کرت و آپا دئوری کرت.