36 اے کار هما ڈئولا بوت تانکه پاکێن کتابئے اے هبر راست و سَرجم ببیت که گوَشیت: ”آییئے هچّ هڈّ پرۆشگَ نبیت.“
چۆ که آپا رێچگ و تالان بوتگان سجّهێن هَڈُّن چه بندان در آتکگاَنت. دلُن چۆ که مۆما آپ اِنت و سێنَگا سۆچیت.
آییئے سجّهێن هڈّان مُهرَ داریت، چه آیان یکّے هم پرۆشگَ نبیت.
آ وهدا هر بند و بۆگُن گوانکَ جنت: ”او هُداوند! تئیی مَٹّ کئے اِنت؟ تئو نێزگارا چه زۆراورترێنا رَکّێنئے و نزۆر و هاجتمندا چه پُل و پانچ کنۆکا.“
یکّێن لۆگئے تها ببێت و بوَرێتی. چه سَرگوَزئے گۆشتا تُشے ڈَنّا مبرێت و پَسئے یکّ هَڈّے هم مپرۆشێت.
اے سجّهێن کار پمێشکا چُش بوتنت تان هُداوندئے هما هبر راست و پَدّر ببنت که آییا چه نبیئے زبانا گوَشتگاَنت:
اے هبران که منَ کنان شمئے سجّهێنانی بارئوا نهاَنت. آ مردم که من گچێن کرتگاَنت، آیانَ زانان. بله پاکێن کتابئے اے هبر راست و سَرجم بئیگی اِنت که گوَشیت: هما کَس که گۆن من یَکجاه ورَگی وارتگ، هما منی هلاپا پاد آتکگ.
گڑا آیان وتمانوتا گوَشت: ”بیاێت، اِشیا ندِرّێن، اِشیئے سرا لاٹری و کُرَهکشّیَ کنێن، چارێن بارێن کئیا رسیت؟“ هما ڈئولا که هُدائے پاکێن کتابَ گوَشیت، هما ڈئولا بوت: ”منی پُچِّش وتمانوت بهر کرتنت و جامگئے سرا کُرَهکشّیاِش کرت.“ پئوجیان همے کار کرت.
نون ایسّایا دیست که سجّهێن چیزّ سَرجم بوتگاَنت گڑا پاکێن کتابئے هبرئے راست و سَرجم بئیَگئے هاترا گوَشتی: ”تُنّیگ آن.“