28 نون ایسّایا دیست که سجّهێن چیزّ سَرجم بوتگاَنت گڑا پاکێن کتابئے هبرئے راست و سَرجم بئیَگئے هاترا گوَشتی: ”تُنّیگ آن.“
زۆر و تاگتُن کونزگی چُنڈے که هُشک بوتگ و زبانُن نُکّا لَچّتگ، منا مرکئے هاکا واپێنتگِت.
وراکئے بدلا، منا جئورِش دات و وهدے تنیگ بوتان ترُپشێن شرابِش نۆشێنت.
بله چه آییا پێسر، منا پاکشۆدیے زلورت اِنت، که په آییئے سَرجم کنگا باز پرێشان و بێتاهیر آن.
پدا ایسّایا وتی دوازدهێن کاسِد یکّ کِرّے برتنت و گوَشتی: ”نون ما اورشَلیما رئوگا اێن، هر چیزّے که نبیان انسانئے چُکّئے بارئوا نبشتگ، آ سجّهێن اۆدا سَرجمَ بنت.
چێا که اے نبشته منی بارئوا، باید اِنت پوره و سَرجم ببیت که گوَشیت: آ گۆن گُنهکاران هساب کنگ بوت. هئو! آ چیزّ که منی بارئوا نبیسگ بوتگ نون سَرجم بئیگی اِنت.“
آ دوێن گۆن مزنێن شان و شئوکتێا زاهر بوتنت و ایسّائے مَرکئے بارئوا هبر کنگا اَتنت که اَلّما اورشَلیما بئیگی اَت.
سَرگوَزئے ائییدا یکّ و دو رۆچ پَشت کپتگاَت. ایسّایا زانت که هما ساهت و دمان آتکگ که من اے جهانا یله بدئیان و پتئے کِرّا برئوان. آییا وتی مردم اے جهانا دۆست داشتگاَتنت و تان وتی اُمرئے آهِری دمانا په دل دۆستیَ داشتنت.
آ کار که تئو منا داتگاَت که سَرجمی بکنان، من سَرجم کرت و اے ڈئولا په جهانا تئیی شان و شئوکتُن زاهر کرت.
ایسّایا زانت گۆن من چے بئیگی اِنت، دێما شت و جُستی کرت: ”شما کئیی شۆهازا اێت؟“
گڑا آیان وتمانوتا گوَشت: ”بیاێت، اِشیا ندِرّێن، اِشیئے سرا لاٹری و کُرَهکشّیَ کنێن، چارێن بارێن کئیا رسیت؟“ هما ڈئولا که هُدائے پاکێن کتابَ گوَشیت، هما ڈئولا بوت: ”منی پُچِّش وتمانوت بهر کرتنت و جامگئے سرا کُرَهکشّیاِش کرت.“ پئوجیان همے کار کرت.
وهدے ایسّایا شراب دپ جت، گوَشتی: ”کار هلاس بوت!“ رَندا سری جَهل کرت و ساهی دات.
اے کار هما ڈئولا بوت تانکه پاکێن کتابئے اے هبر راست و سَرجم ببیت که گوَشیت: ”آییئے هچّ هڈّ پرۆشگَ نبیت.“
ایسّایا گوَشت: ”منی وراک اِش اِنت که وتی دێم دئیۆکئے واهگا پوره بکنان و آییئے کاران سَرجم بکنان.
آییئے بارئوا هرچے نبیسگ بوتگاَت، آیان سَرجم کرتنت و چه سَلیبئے دارا اێر گێتک و کبرِش کرت.