18 همۆدا سَلیبِش کشّت. گۆن آییا دگه دو مردمِش هم سَلیب کَشّت، یکّے اے کَشا و یکّے آ کَشا. ایسّا، آ دوێنانی نیاما اَت.
کُچکان منی چپّ و چاگرد گپتگ، شِرّ و بدکارانی رُمبا اَنگِرّ آن، منی دست و پادِش ٹُنگ ٹُنگ کرتگاَنت،
همے پئیما ایسّائے همراهیا سَلیب کَشّتگێن یاگی هم آییا بَد و رَد گوَشگا اَتنت.
اے ڈئولا بوت تانکه ایسّائے هما هبر راست و سَرجم ببیت که وتی مرکئے وَڑ و پئیمئے بارئوا کرتگاَتی.
گڑا پئوجی دێما آتکنت و هما دوێنانی پادِش پرۆشتنت که گۆن ایسّایا سَلیب کَشّگ بوتگاَتنت، پێسرا یکّێئے و پدا دومیئے.
اے مرد گۆن هُدائے پێشزانتی و گیشّێنتگێن شئورا شمئے دستا دئیگ بوت و شما گۆن بێدینانی کُمکّا سَلیبئے سرا دْرتک و کُشت.
هما نالت که مئے سرا اَت، مَسیها وتی سرا زرت و اے ڈئولا مارا چه شَریَتئے نالتا مۆکتی، چێا که نبشته اِنت: ”هرکَس که دارئے سرا دْرَنجگ بوت، نالتیے.“