نون دێمی مردمانی مُچّیئے نێمگا تَرّێنت و گوَشتی: ”زانا من یاگی و رَهزنے آن که شما گۆن زَهم و لَٹّان په منی گِرگا آتکگێت؟ من هر رۆچ مزنێن پرستشگاها نِشتگ و مردم درس و سَبکّ داتگاَنت و شما منا نگپتگ.
ایسّایا سجّهێن جَلیلا تَرّ و گردَ کرت. آییا کَنیسَهانی تها مردم درس و سَبکَّ دات، هُدائے بادشاهیئے مِستاگَ رسێنت و مردم چه ناجۆڑی و نادْراهیان جۆڑ و دْراهَ کرتنت.
ایسّا سجّهێن شهر و مێتگانَ شت و کَنیسَهانی تها مردمی درس و سَبکَّ داتنت، هُدائے بادشاهیئے مِستاگی شِنگ و تالانَ کرت و هر پئیمێن نادْراهی و نِزۆریان دور کنان اَت.
منا بازێن هبرے هست که شمئے بارئوا بگوَشان و شمارا مئیاربار بکنان، بله منی دێم دئیۆک هما راستێن اِنت و من هر چیزّے که چه آییا اِشکتگ، گۆن جهانا گوَشانِش.“
بادشاه اَگْریپاس وت اے چیزّانی بارئوا شَرَّ زانت و من په دِلێری اے هبران کنگا آن، چێا که دلجم آن، آ چه اے سرگوَستان سَهیگ اِنت، اے سجّهێن یکّ گوَنڈێن کلّگ و کِرّێا وَه نبوتگاَنت.