1 ایسّایا اے هبر کرتنت و نون گۆن وتی مُریدان کِدْرونئے دَرَگئے آ دستا شت. اۆدا باگے هستاَت، ایسّا و آییئے مُرید همۆدا شتنت.
هُداوندێن هُدایا آ مردم زُرت و اَدَنئے باگا جَهمنند کرت که باگا آباد بکنت و باگئے هئیالا بداریت.
گڑا هُداوندێن هُدایا آ چه اَدَنئے باگا در کرت که زمینئے سرا کِشت و کِشار بکنت، هما زمین که چه آییئے هاکا آ جۆڑ کنگ بوتگاَت.
هُدائے سِپَت و سَنایا رَند، دێم په زئیتونئے کۆها راه گپتنت.
رَندا ایسّا گۆن وتی مریدان جِتْسیمانی نامێن جاگهێا شت و گۆن آیان گوَشتی: ”همِدا بدارێت، من کمّے دێمترا رئوان و دْوا کنان.“
ایسّا و آییئے مرید، جِتْسیمانی نامێن جاگهێا شتنت. گۆن آیان گوَشتی: ”همِدا بدارێت، منَ رئوان و دْوا کنان.“
پاد آێت برئوێن! آ که منا درۆهیت، پێداک اِنت.“
من بَسّ هما کارانَ کنان که پتا منا پرماتگاَنت، تانکه جهان بزانت که من پتا دۆستَ داران. پاد آێت، چه اِدا رئوێن.
چه مسترێن دینی پێشوائے هِزمتکاران یکّے هما مردئے سیاد اَت که پِتْرُسا آییئے گۆش بُرِّتگاَت. گۆن پِتْرُسا گوَشتی: ”من وَه ترا گۆن آییا هما باگا دیست. تئو هما نهائے؟“
مئے گِندُکا آتک، پولُسئے لانکبندی زرت، وتی دست و پادی بستنت و گوَشتی: ”پاکێن روهَ گوَشیت: ’اورشَلیمئے یَهودی اے لانکبندئے هُدابُندا گرنت و همے پئیما که من وتا بستگ، همے پئیما آییئے دست و پادانَ بندنت و درکئومانی دستا دئینت.‘“