ایسّایا پَسّئو تَرّێنت: ”آ کَس که منا دۆستَ داریت، هما هبرانی سرا کارَ کنت که من گوَشتگاَنت. منی پت آییا دۆستَ داریت و من و پتَ کاێن و آییئے کِرّا لۆگ و جاگهَ کنێن.
من آیانی دل و درونا بمانان و تئو منیگا و آ سَرجما همسِتک و همدل ببنت، تانکه جهان بزانت که تئو منا رئوان داتگ و اَنچۆ که تئو منا دۆست داشتگ، آ هم تئو همے پئیم دۆست داشتگاَنت.
چێا که آ هبر که تئو منا گوَشتگاَنت، من اِشانا سر کرتگاَنت و اِشان هم مَنِّتگاَنت. نون اِشان په دل زانتگ که من چه تئیی نێمگا آتکگان و باوَرِش کرتگ که تئو منا رئوان داتگ.
من مَسیهئے همراهیا سَلیب کشّگ بوتان. نون اے مردم که زندگ اِنت، اے من نهآن، مَسیه اِنت که منی تها زندگ اِنت. اے جسمی زندگی که منا هستاِنت، منا هُدائے چُکّئے سرا باور کنگئے سئوَبا هستاِنت که هماییا منا دۆست داشتگ و وتی جندی په من نَدر کرتگ.
هرکَس که هُدائے هُکمانی سرا کارَ کنت، آییئے اَرواه و جَبینا مانیت و هُدا هم آ مردمئے دلا جاگهَ کنت. وتی روهی مارا بَکشتگ و اے پئیما زانێن که آ مئے دلا مانیت.