من چه اِد و رند جهانا نمانان. اے مردم اَنگت جهانا ماننت و من تئیی کِرّا کایان. او پاکێن پت! گۆن وتی هما نامئے زۆرا که تئو منا داتگ، اِشانی نِگهپانیا بکن که اے یکّ ببنت، هما پئیما که من و تئو یکّ اێن.
من آیانی دل و درونا بمانان و تئو منیگا و آ سَرجما همسِتک و همدل ببنت، تانکه جهان بزانت که تئو منا رئوان داتگ و اَنچۆ که تئو منا دۆست داشتگ، آ هم تئو همے پئیم دۆست داشتگاَنت.
چێا که آ هبر که تئو منا گوَشتگاَنت، من اِشانا سر کرتگاَنت و اِشان هم مَنِّتگاَنت. نون اِشان په دل زانتگ که من چه تئیی نێمگا آتکگان و باوَرِش کرتگ که تئو منا رئوان داتگ.
وهدے شهرئے سئیل و سئوادا در کپتان، بازێن بُت و کُربانجاهُن دیستنت، آیانی تها یکّ اَنچێن کُربانجاهے هم دیستُن که اۆدا نبشتگاَت: ’په هما هُدایا که زانگ نبوتگ.‘ هما هُدا که شما آییا اَنگتَ نزانێت بله آییا پرستشَ کنێت، من هما هُدائے بارئوا گۆن شما تْرانَ کنان.