8 وهدے آ کئیت، گناه و پهرێزکاری و دادرسیئے بارئوا دنیائے مردمان سهیگَ کنت و آیانی مئیارباریا زاهرَ کنت.
بله شمارا راستێنَ گوَشان که منی رئوگ په شما شرتر اِنت. چێا که اگن مرئوان، شمئے پُشت و پناه په شما نئیئیت، بله اگن برئوان، آییا په شما دێمَ دئیان.
گناها زاهرَ کنت، چێا که مردم منی سرا ایمانَ نئیارنت؛
اگن من گناهے کرتگ، چه شما کَسے بیئیت و سابِت بکنت. بله اگن من راستێن هبرا کنان، پَرچا باوَرَ نکنێت؟
گۆن اے هبرئے اِشکُنگا، ائولا کماش یکّ یکّا در آتک و شتنت و رَندا اے دگه مردم. نون بسّ ایسّا و هما اۆشتاتگێن جنێن پَشت کپتنت.
وهدے مردمان اے هبر اِشکتنت، باز دل پَدَرد بوتنت و گۆن پِتْرُس و آ دگه کاسِدان گوَشتِش: ”او براتان! ما چۆن بکنێن؟“
تان سجّهێنانی دادرسیا بکنت و اے بێهُداێن ناباوران په آیانی سجّهێن گَندهکاریان و په هما سجّهێن سِلّێن هبران که اے بێباورێن گُنهکاران آییئے هلاپا گوَشتگاَنت، مئیاریگ بکنت.“