30 نون ما دلجم اێن که تئو سجّهێن چیزّانَ زانئے و هچّ زلورت نهاِنت که کَسے چه تئو جُستے بکنت. پمێشکا مارا یکین اِنت که تئو چه هُدائے نێمگا آتکگئے.“
گڑا چه مُریدان لهتێنا گۆن یکدگرا گوَشت: ”پَرچا گوَشیت: ’کمّێن وهدێا رَند منا نگندێت، بله پدا کَمُّکے رَندترا منا گندێت،‘ یا اے هبر که آ گوَشیت: ’پتئے کِرّا رئوان،‘ آییئے مکسد چے اِنت؟“
آ رۆچا شما چه من هچّ چیزّئے جُستا نکنێت. من شمارا راستێنَ گوَشان، شما منی نامئے سرا هرچے که چه پتا بلۆٹێت، شمارا دنت.
آ رۆچا، شما منی نامئے سرا لۆٹێت و منَ نگوَشان که من په شما چه پتا لۆٹان.
ایسّایا پَسّئو دات: ”نون شمارا یکین اِنت.
چێا که آ هبر که تئو منا گوَشتگاَنت، من اِشانا سر کرتگاَنت و اِشان هم مَنِّتگاَنت. نون اِشان په دل زانتگ که من چه تئیی نێمگا آتکگان و باوَرِش کرتگ که تئو منا رئوان داتگ.
اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی که ایسّایا جَلیلئے مێتگ کانایا پێش داشت، آییئے ائولی مۆجزه اَت. آییا گۆن همے مۆجزها وتی شان و شئوکت زاهر کرت و مُریدان آییئے سرا ایمان آورت.
سئیمی برا گوَشتی: ”او شَمون، یوهَنّائے چُکّ! بارێن، منا دۆستَ دارئے؟“ ایسّایا که سئیمی برا جُست کرت که منا دۆستَ دارئے، پِتْرُس گمیگ بوت. گوَشتی: ”او هُداوند! تئو هر چیزَّ زانئے، تئو زانئے که من ترا دۆستَ داران.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منی پَسان بچارێن.
چێا که پت چُکّا دۆستَ داریت و هرچے که وتَ کنت، چُکّا هم سۆجَ دنت. چُکّا دگه مسترێن کار هم سۆجَ دنت تانکه شما هئیران و هبَکّه ببێت.
ایسّایا گوَشت: ”اگن هُدا شمئے پت بوتێن، شما منا دۆست داشتگاَت، چێا که من چه هماییئے نێمگا آتکگان و نون اِدا آن. من وتسرا نئیاتکگان، هماییا منا دێم داتگ.