سَرگوَزئے ائییدا یکّ و دو رۆچ پَشت کپتگاَت. ایسّایا زانت که هما ساهت و دمان آتکگ که من اے جهانا یله بدئیان و پتئے کِرّا برئوان. آییا وتی مردم اے جهانا دۆست داشتگاَتنت و تان وتی اُمرئے آهِری دمانا په دل دۆستیَ داشتنت.
شما اِشکت، من گوَشت که رئوان بله پدا شمئے کِرّا پِرَ ترّان. اگن شما منا دۆست بداشتێن، چه اے هبرا گَل بوتگاَتێت که من پتئے کِرّا رئوان، چێا که پت چه من مستر اِنت.
من چه اِد و رند جهانا نمانان. اے مردم اَنگت جهانا ماننت و من تئیی کِرّا کایان. او پاکێن پت! گۆن وتی هما نامئے زۆرا که تئو منا داتگ، اِشانی نِگهپانیا بکن که اے یکّ ببنت، هما پئیما که من و تئو یکّ اێن.