من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“
زمینئے سرا نِشتگێن مردم، اِشانی سرا گَلَ بنت و جَشنَ گرنت و په یکدومیا ٹێکی دێمَ دئینت، چێا که اے دوێن پئیگمبران زمینئے سرا نِشتگێن مردم آزار داتگاَنت.
همینچک که وتا شان و شئوکتی داتگ و ائیش و نۆشئے تها زِندی گْوازێنتگ، نون همینچک اَزابی بدئیێت، چێا که وتی دلا گوَشتگی: ’من مَلکهے آن و تَهتئے سرا نِشتگان، جنۆزامے نهآن و هچبر پُرسَ نگندان.‘