22 اگن من مئیاتکێنان و گۆن آیان هبرُن مکرتێن، آ بێمئیار اَتنت. بله نون آیان په وتی گناهان هچّ اُزر و نیمّۆنے نێست.
آییئے هُدابُند اَنچێن رۆچ و ساهتێا کئیت و رسیت که آ نزانت و وَدارا نهاِنت. گڑا هُدابُند آییا ٹُکّر ٹُکّرَ کنت و بێوپا و ناباورانی نیاما دئورَ دنت.
البت په هما مردما که منا نمَنّیت و منی هبرانَ نَزوریت، دادرَسے هست که آییا مئیاریگ بکنت. هما هبر که من کرتگاَنت، آهِرتئے رۆچا آییا مئیاریگَ کننت.
هرکَس که چه من نَپرتَ کنت، چه منی پتا هم نَپرتَ کنت.
اگن آیانی دێما من آ کار مکرتێننت که دگه کَسّا نکرتگاَنت، بێمئیار اَتنت. بله نون وَه آیان اے کار دیستگاَنت و اَنگت چه من هم نَپرتَ کننت و چه منی پتا هم.
گناها زاهرَ کنت، چێا که مردم منی سرا ایمانَ نئیارنت؛
ایسّایا پَسّئو دات: ”اگن هُدایا ترا اے اِهتیار مداتێن، منی سرا ترا هچّ واک و اِهتیارے نێستاَت. پمێشکا هما که منا تئیی دستا داتی گێشتر مئیاربار اِنت.“
ایسّایا گوَشت: ”اگن کۆر بوتێنێت شمارا گناه و مئیارے پِر نێستاَت، بله پمێشکا شمئے مئیارباریَ مانیت که گوَشێت: ’ما بینا اێن.‘“
هُدا، چه انسانئے پێسریگێن زمانگانی اے نازانتیا سر گوَستگ، بله نون آ هر جاگه هرکَسا پرمان دئیگا اِنت که تئوبه بکنت.
چه دنیائے جۆڑێنگا بگر تان انّون هُدائے چێر و اندێمێن جئوهر، بزان آییئے اَبدمانێن زۆر و هُدایی سَرِشت چه آییئے جۆڑێنتگێن چیزّان گِندگ و زانگَ بیت، نون مردمان نامَه و نیمّۆنے نێست.
پمێشکا تئو، هرکَس که ببئے، وهدے دگران مئیاریگَ کنئے، ترا هم اُزرے نێست. چێا که گۆن دگرێئے مئیاریگ کنگا، وتا مئیاریگَ کنئے. پرچا که تئو وَت هما کارانَ کنئے.
گڑا، اگن کَسے بزانت کجام کار شَرّ اِنت و آ کارا مکنت، گُنهکارَ بیت.
شما آزات اێت، پمێشکا آزاتێن مردمانی ڈئولا زِند بگوازێنێت بله وتی آزاتیا هچبر په رَدێن کاران نیمّۆن مکنێت، وتی آزاتیا په هُدائے هِزمتا کار ببندێت.