پیریا هم بَر و سَمرَ دئینت و په اے جارئے جنگا تَرّ و تازگ و سبزَ ماننت که هُداوند راست و آدل اِنت، هما منی تلار اِنت و آییا هچ نااِنساپی و بدی مان نێست.
آییا چه بوچّ و پُگان دانئے جتا کنگ و گیشّێنگا، هَنشۆنے دستا اِنت. جۆهانا پاک و سَلّهَ کنت و دانان اَمبارا اێرَ کنت، بله پُگ و پلاران اَنچُشَ سۆچیت که آسِش هچبرَ نمریت.“
ڈَل و ڈۆکێن زمینئے رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبرانَ اِشکننت و په گَل و وشّیَ مَنّنت، بله هُدائے هبر، آیانی دلا ریشّگ و وَنڈالَ نجننت، تان کَمُّکے وهدا رَند، آیانی باور کمَّ بیت و آزمائِش و چَکّاسئے وهدا پُشتا کِنزنت و چه راها ٹَگلنت.
شما منا گچێن نکرتگ، من شمارا گچێن کرتگ و دێم داتگ که شما برئوێت و بَر و سَمر بیارێت، اَبدمانێن بَر و سَمر. گڑا هرچے که منی نامئے سرا چه پتا بلۆٹێت، شمارا دنت.
تان هما وهدا که من گۆن اِشان گۆن بوتگان، هما نامئے زۆرا که تئو منا داتگ، اِشانی نِگهپانیاُن کرتگ. چه اِشان یکّے هم تباه نبوت، اَبێد چه هما یکّێنا که وت تباهیئے هکدار اَت، تانکه پاکێن کتابئے هبر راست و سَرجم ببنت.
ایسّا مَسیها وتی زند په ما نَدر کرت که مارا چه مئے سجّهێن سِلکاریان بمۆکیت و په وت کئومے پاک و پلگار بکنت که آییئے جندئیگ ببیت و اے کئوم په شرّێن کارئے کنگا هُبّیگ و هُدۆناک ببیت.